سـارا اَنـار دارد!

سلام 

سلام به تمامی کسانی که مرا میخوانند. وبلاگم را. نوشته هایم را. احساسات و روزانه هایم را.

کسی اینجا به قدر نبودن به قدر نداشتن چیزی که قبلا فراوان داشته است دلش برای نوشتن تنگ شده... اما زندگیست و گاه آدمی را چنان سرگرم می کند که وقتی برای انسان باقی نمی ماند... وقتی برای چیزهایی که دوست دارد مثل نوشتن... مثل عکاسی... 

این هفته را آنقدر بی خواب و آنقدر خسته بودم تمامی کلاس های دانشکده را با بی حالی گذرانده ام... فکر آینده و یادگیری بعضی مسائل و زبان های برنامه نویسی و قسمت هایی از کامپیوتر را نیز به آن اضافه کنید... مغز من گنجایش این همه فکر و خیال را ندارد و از استرس شبیه یه دیو دو سر شده ام که هیچ کس نمی تواند به او نزدیک شود... 

قطعا خواهم نوشت... از اتفاقاتی که اخیرا افتاد... از تصمیماتی که اختیرا گرفته شد... و از رفتارهایی که از خودم دیدم و کمی مرا در شک فرو برد و کمی مرا از دست خودم عصبانی کرد... اما قبل از همه این ها من یک دانشجوام و واقعا این همه فکر و خیال برای آینده و کار، یادگیری، درس، پروژه و ... نیرویی برای من نگذاشته... البته شاید به قول خیلیا ها حساسم و مقابل زندگی گارد گرفته ام... زیادی سخت گرفته ام... حق دارند...

ولی باز خواهم نوشت... باز عکاسی خواهم کرد...

ولی لطفا دعایم کنید...

اراتمند شما: سارا